Зүрхэнд минь хурсан гунигыг хэн ч мэдэхгүй
Зүгггүй инээдийг минь тэд аз жаргал гэж бодно
Ганцаардлаа нууж хөмсөг зангидан алхана
Гагцхүү бурхан л миний 2 нүүрийг мэднэ ээ
Хэн нэгний нөмөрт хоргодох гэж тэнүүчлэнэ
Хэсэг хэсгээр эмтрэх зүрхийг минь тэд бүтэн гэж бодно
Бөмбөрөн урсах нулимсыг минь хэрвээ цуглуулбал
Бүтэн далай шиг болохыг тэд мэдэхгүй ээ
Хүчлэн инээсэн хором бүрийг минь тэд
Хэтэрсэн аз жаргал гэж бодно
Хааяадаа гунигаа ил гаргах царайг минь тэд
Хэрэггүй жүжиглэлт гэж бодно
Намайг хэн ч мэдэхгүй ээ
Намайг уйтгарлахыг та нар харахгүй ээ
Нарт хорвоод над шиг жүжигчи...

-Ноён Мэлхий, би энэ усыг гатлах гэсэн боловч сэлж чадахгүй л дээ. Та намайг нуруун дээрээ суулгаад энэ голыг гаталгаж өгөөч гэж. Мэлхий: 
-Та бол Хилэнцэт хорхой. Хилэнцэт хорхой мэлхийг хатгадаг гэж. Хилэнцэт хорхой: 
-Би чамайг юу гэж хатгах билээ. Би зөвхөн эргийн нөгөө талд гарахыг хүсч байна. Мэлхий: 
-За, миний нуруун дээр авираад гар, би чамайг аваад явъя гэж. Замын талд Хилэнцэт хорхой Мэлхийг хатгачихжээ. Өвчиндөө шаналж сүүлчийн амьсгаа авахдаа Мэлхий асууж: 
-Чи яагаад ингэв? Бид хоёул живж...